അമ്പലപ്പറമ്പിലെ പാലമരങ്ങൾ ഇക്കൊല്ലം പൂത്തില്ല. ഈയിടെ ഞാനെന്നും പോവാറുണ്ട് അമ്പലത്തിലേക്ക്. മുറ്റത്തു നിക്കണ ഒരെണ്ണത്തിൽ മാത്രം അവടവടെ ആയി മൂന്നാലു കുലകൾ ണ്ട്. കാണാനും മണക്കാനും എന്റച്ചു എനിക്കൊപ്പം ഇല്ലാത്തോണ്ടാവും പൂക്കാഞ്ഞത്.

ഒരു ദിവസം റോഡിലൂടെ ഒരു സ്കൂട്ടറിൽ ഒരച്ഛനും കുട്ടീം കൂടി പോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരുമ്മക്കുട്ടി. അത് കണ്ടപ്പോ ഷിഫാനയെ ഓർത്തു. അച്ചൂന്റെ കൂട്ടുകാരി ആണ്. ഒന്നാം ക്ലാസ്സ്‌ മുതൽക്കേ സ്കൂളിലെ അച്ചൂന്റെ അമ്മ. വയ്യാത്ത കുട്ട്യാണ്, ബാഗ് പിടിക്കാനൊക്കെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം, എപ്പഴും ഒരു ശ്രദ്ധണ്ടാവണം, ബാത്ത് റൂമിൽ പോവാനൊക്കെ കൂടെ പോണംട്ടോ ന്നൊക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു. അതൊക്കെ അത്പോലെ ചെയ്തിരുന്നു. നല്ല കാര്യപ്രാപ്തിയുള്ള വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ, നീണ്ട മുടിയുള്ള ഷിഫാന.

അന്നാ ദിവസം അവളുടെ ഉറക്കം കണ്ട് എന്തൊരു കരച്ചിലായിരുന്നു ഷിഫാനേം ബാക്കി കുട്ടികളും. അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഓണം വെക്കേഷനൊരു ദിവസം വന്നിരുന്നു അനിയനേം ഏട്ടനേം ഒക്കെ കൂട്ടി. ഞങ്ങളെല്ലാവരും കരഞ്ഞു. എന്നോട് പറഞ്ഞു ചേച്ചി കരയല്ലേട്ടോ ന്ന്. ഇടയ്ക്ക് വരാമെന്നും. അവളുടെ ഫോട്ടോ നോക്കിയിരുന്നു കുറച്ചു നേരം. അവളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഓടി നടന്ന് ഇവിടം മുഴോനും കാണിച്ചേനെ.

9മാസം കഴിഞ്ഞു ന്റെ കുട്ടി ന്റട്ത്ത്ന്ന്  പോയിട്ട്. ഓരോ ദിവസോം ഓരോ നിമിഷവും മനസ്സിലിട്ട് ഞാൻ നീറ്റാണ്. ഇടക്കിങ്ങനെ ശ്വാസം പോണ പോലെയാണ്. ഒന്ന് കാണാൻ കണ്ണുകളിങ്ങനെ നീറും. തൊടാനാവാതെ വിരലുകൾ വേദനിപ്പിച്ചു വിറയ്ക്കും. മിണ്ടാൻ പറ്റാതെ വാക്കുകൾ വായ്ക്കുള്ളിൽ നാവിനേം പല്ലുകളേം ചുണ്ടുകളേം ഒക്കെ ഞെരിച്ചമർത്തുന്ന പോലെ അനുഭവിപ്പിക്കും. ഹൃദയം രണ്ടായി ഭാഗിക്കണ പോലെ വേദനിപ്പിക്കും. കൊറേ കൊറേ കരായണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച്‌ അതിനായി ശ്രമിക്കുമ്പോ കരയാൻ പറ്റാതാക്കും. 

ഇനി മരിക്കുവോളം ഇതിങ്ങനെ തന്നെ കൂടെണ്ടാവും ലോ എന്നോർക്കുമ്പോ...... കാക്കകളെ കാണുന്നത് എനിക്കിപ്പോ സങ്കടാണ്. അമ്മ അമ്മേടെ അമ്മേടെ ബലിയിട്ട് കഴിഞ്ഞ് കൈകൊട്ടിയപ്പോൾ ഒറ്റ കാക്കകളും വന്നില്ല. ഇവടെ കാക്കകൾ പൊതുവെ കുറവാണ് എന്നതാണ് സത്യം. Vs നോട്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഇതുപോലെ നമ്മള് കൈകൊട്ടുമ്പഴും കാക്ക വരൂല്ല അന്നേരം വിഷമിക്കല്ലെട്ടോ ന്ന്. നമ്മടച്ചു ഈ ഒണക്കച്ചോറും എള്ളും ഒന്നും കഴിക്കാൻ കൂട്ടാക്കില്ല അവൾക്കതൊന്നും ഇഷ്ടല്ലന്ന്.

എണ്ണിപ്പെറുക്കി പറയാനും കരയാനും ജീവിതം ഇനിയും ഒരുപാടൊന്നും വേണ്ട എന്ന ആഗ്രഹമേ ഇപ്പോഴുള്ളൂ. 

രണ്ട് മൂന്നു മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം  ഫേസ് ബുക്ക്‌ വീണ്ടും തുറന്നു. എന്താന്നറിയില്ല ആഴ്ച ഒന്നാവാറായപ്പഴേക്കും വീണ്ടും പൂട്ടിക്കെട്ടി പോന്നു. ഇത്രയധികം ഒരു മടുപ്പ് ഇതിനു മുൻപൊരിക്കൽ പോലും തോന്നീട്ടില്ല. ഓരോ തവണ ഫോട്ടോ ഇടുമ്പഴും പുതിയ ഫ്രണ്ട്സിനെ ആരെയെങ്കിലുമൊക്കെ കിട്ടാറുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ കുറേക്കാലമായിട്ട് സൗഹൃദങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാനോ ഉള്ളതിനെ നല്ല രീതിയിൽ കൊണ്ടുനടക്കാനോ ഒന്നും സാധിക്കാറില്ല. വേണമെന്ന് തോന്നണില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

ബ്ലോഗിൽ നിന്നും കണ്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു ഫേസ് ബുക്കിലൂടെ കണ്ടെത്തി അങ്ങോട്ട് പോയി സുഹൃത്തുക്കൾ ആക്കിയെടുത്ത ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു. ഓടി നടന്ന് ചങ്ങാതിമാരെ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു കാലം. എല്ലാം നല്ല മനസുള്ള വ്യക്തിത്വമുള്ള ഭംഗിയായി ജീവിക്കുന്ന എഴുതുന്ന ചിന്തിക്കുന്ന ആളുകൾ..... എല്ലാവരോടും ഇഷ്ടമായിരുന്നു. എന്റെ അപകർഷതാബോധം കൊണ്ടാവും ഒട്ടു മിക്ക സൗഹൃദങ്ങളിൽ നിന്നും ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്.

ആർട്ടിസ്റ്റ് സിനിമയിൽ ആൻ ന്റെ ലാസ്റ്റ് ഡയലോഗ് ണ്ട്. ഏതൊരു ബന്ധത്തിനും ഒരു എൻഡിങ് പോയിന്റ് ണ്ട്. അവടെത്തിയാൽ പിന്നേ വേണ്ടെന്നാഗ്രഹിച്ചാൽ പോലും നമുക്ക് തിരിച്ചു നടന്നെ പറ്റൂ ന്ന്. എന്റെ പല relations ലും അത് സത്യമാണെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അത് മനസിലാക്കിയതിൽ പിന്നേ സൗഹൃദങ്ങളെ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടേയില്ല. ഉണ്ടാക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുമില്ല. ജീവിതത്തിൽ കിട്ടാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ സങ്കടം കിട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ  കൈവിട്ട പല സൗഹൃദങ്ങളും കൂടെ നിന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചു. പുതിയ സൗഹൃദങ്ങൾ ആ കാരണം കൊണ്ട്തന്നെ തേടിവന്നു. ഞാൻ മനസിലാക്കിയതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ ആഴമുള്ള ചില സൗഹൃദങ്ങൾ എനിക്കുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. നാളുകൾക്ക് ശേഷം സംസാരിക്കുകയാണെങ്കിൽ പോലും ആ ഒരു വിടവ് അനുഭവപ്പെടാത്ത അവസാനം നിർത്തിയിടത്ത് നിന്നും പറഞ്ഞുതുടങ്ങാൻ സാധിക്കുന്ന മനോഹരമായ അപൂർവ്വമായ  ചില സൗഹൃദങ്ങൾ എനിക്കുണ്ട്. പലരും അത് പ്രത്യേകമായി എടുത്ത് പറയുമ്പോൾ എനിക്കൊരു സംശയം ഉണ്ടാവാറുണ്ട്  ഞാൻ നല്ലൊരു സുഹൃത്ത്  ആണോന്ന്.

ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും ഞാനിപ്പോഴും എൻറെയോരോ സുഹൃത്തുക്കളിൽ നിന്നും അകലാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പണ്ടൊരിക്കൽ പറഞ്ഞ പോലെ മൗനം കൊണ്ടൊരു കൂടുണ്ടാക്കി അതിനുള്ളിൽ തനിച്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നൊരു ഞാനാണ് ഇപ്പോഴത്തെ ഞാൻ.  ഒറ്റക്കായിപ്പോകുന്നവരുടെ വിഷമം ഒരിയ്ക്കലും ഒറ്റക്കാവണം എന്നാഗ്രഹിക്കുന്നവർക്ക് മനസിലാവില്ല.  ഒരു സഹായത്തിനായി കൈ നീട്ടിയാൽ പിടിച്ചു കേറ്റാൻ ഒരുപാട് കൈകൾ നീണ്ടുവരുമെന്നു ഉറപ്പുണ്ടെനിക്ക്. ആ ധൈര്യത്തിലാവും ഒറ്റക്കാവാൻ ഞാനിങ്ങനെ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്.

എന്നെ  എന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾ  എങ്ങനെയാവും നിർവചിക്ക്യാ..... അറിയില്ല. ഒരുപക്ഷെ ഒരുപാടു പേരിലൊരാൾ മാത്രമായിരിക്കും പലർക്കും ഞാൻ. ഒന്നെനിക്ക് ഉറപ്പിച്ചു പറയാൻ സാധിക്കും. എന്റെ സൗഹൃദങ്ങളിലെല്ലാം ഞാൻ സത്യസന്ധയായിരുന്നു. മുഖംമൂടിയില്ലായിരുന്നു. ഓരോരുത്തരും സ്പെഷ്യൽ ആയിരുന്നു. ഒരുപാടുപേരിൽ ഒരാൾ എന്ന തോന്നൽ ഞാനാർക്കും നൽകാതിരിക്കാൻ  എപ്പോഴും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.

കുറേ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാനിന്ന് കല്ല്യാണിക്കാവിലേക്ക് പോയി. പാച്ചു നെ  എടുത്തോണ്ട് നടന്നുപോവുമ്പോ എനിക്ക് തോന്നി അച്ചൂം കൂടെണ്ട്ന്ന്. എട്ടൊൻപത് വയസ്സു വരേം ഞാൻ എട്ത്തോണ്ട് നടന്നത് വഴിയിലെ ഓരോ മുക്കിനും മൂലയ്ക്കും അറിയാം. ഓരോ പുൽക്കൊടിയും മൺതരിയും എനിക്കൊപ്പം സങ്കടപ്പെടണപോലേം തോന്നി. വഴിയിൽ കണ്ട ഒരാൾ ചോദിച്ചു ആദ്യായിട്ടാണൊ വരണേന്ന്.

വീട്ടിലെ ഒരാൾ പോയി കഴിഞ്ഞാൽ വീട്ടുകാർക്ക് മക്കളാണേൽ അമ്മയ്ക്ക് ഭർത്താവാണേൽ ഭാര്യക്ക് സമൂഹം ഓരോ പതിവുകൾ കൽപ്പിച്ചു നൽകീണ്ട്. ആരെ കണ്ടാലും കരയണം പോയവരെ പറ്റി പറയണം‌ ദേഹം ക്ഷീണിക്കണം മുഖത്തെപ്പഴും സങ്കടം ണ്ടാവണം ആഘോഷങ്ങൾക്കൊന്നും പോവരുത് പുതിയ വസ്ത്രങ്ങൾ മേടിക്കരുത് അങ്ങനെ കൊറേ...... എന്നെ കാണുമ്പൊ പലരും അങ്ങനെയൊക്കെ എനിക്കും ണ്ടൊ ന്ന് നോക്കണതായി ഞാൻ മനസ്സിലാക്കീണ്ട്. ചിലപ്പൊ എന്റെ മനസ്സിന്റെ കൊഴപ്പം കൊണ്ടാവും ഇങ്ങനൊക്കെ തോന്നണത്. എന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണയുമാവാം. എനിക്ക് ചുറ്റും ഇങ്ങനെയുള്ള ആളുകൾ ണ്ട്.

കല്ല്യാണി നല്ല സുന്ദരിയായിട്ടിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നലെ മുതൽ ചുറ്റുവിളക്ക് തുടങ്ങി. നാളെ അഖണ്ഡനാമാത്രെ! കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം ണ്ടായില്ല ശബരിമല പ്രശ്നം കാരണം. ആ സമയത്ത് എന്നും ഇവടൊരാൾക്ക് അതിന്റെ ചർച്ച കാണാനേ നേരണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അച്ചു എപ്പോഴും അതും പറഞ്ഞ് തല്ലൂടുമായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം ഈ കാലത്താണ് അവൾ ആശുപത്രിയിലാവുന്നത്. ഒരു കൊല്ലം എത്ര വേഗാണ് കടന്നുപോയത്!!!!

പാച്ചൂന് അമ്പലക്കുളം അതിലെ വല്ല്യ മീൻ ഒക്കെ കാണിച്ചുകൊടുത്തു. അവനതൊക്കെ അതിശയത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ തന്നെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. വികൃതി കൂടിക്കൂടി വരാണ്. അച്ചൂന്റട്ത്ത്ന്ന്  നല്ലത് കേട്ടേനെ എന്നും. അമ്പലമുറ്റത്തെ പാലമരങ്ങൾ പൂത്തിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. അത്ര അങ്ങ്ട് ശ്രദ്ധിച്ചും ഇല്ല.

ഈയിടെ ആയിട്ട് എനിക്ക് കൊറച്ചധികം പച്ചക്കറിക്കൃഷി മോഹം കലശലായിണ്ട്. പിന്നിലെ കാന്താരിത്തൈ വീണ്ടും പൂവിടാൻ തുടങ്ങിയ കോവൽ ഒക്കെ എനിക്കെന്റെ അച്ചുപ്പാച്ചു ആണെന്ന തോന്നലാ.....ഇതിനിടേൽ പിന്നിലെ ഒരു തെങ്ങ് ഒരു രാവിലെ ചെന്നു നോക്കുമ്പൊ കടപുഴകി വീണു കിടക്കുന്നു ഒരപകടോം വരുത്താതെ. രണ്ടു കറിവേപ്പിൻ തൈകൾ ഉണങ്ങിപ്പോയി. വഴുതനകളെല്ലാം നന്നായി നിക്ക്ണ്ട്. ഓമക്കായ തിന്നാൻ എന്നും വവ്വാൽ വരാറുണ്ട്. എനിക്കതിനെ കണ്ടാൽ പേട്യാവും. ഇനി നിപ്പേടെ ഒരു കുറവും കൂട്യേള്ളൂ. ഇവടെ ഉമ്മറത്ത്  മൂലക്കൽ എന്നും വവ്വാൽ വന്ന് വൃത്തികേടാക്കീട്ട് പോവും. രാത്രി ആയാൽ മൂലക്കൽ ചുമരിൽ അവറ്റോൾ വന്നിരിക്കും കാര്യസാധ്യം നടത്തീട്ട് പോവും. ആദ്യം എലി ആണെന്നാ വിചാരിച്ചെ പിന്നെയാ ഈ സാധനാന്ന് മനസ്സിലായെ.ഇത് വരാതിരിക്കാൻ എന്താ ചെയ്യാ????

കൊറേ നാളായില്ലെ ഞാനെന്റെ കുഞ്ഞി കുഞ്ഞി വർത്താനങ്ങൾ പറഞ്ഞിട്ട്. ഇന്നിപ്പൊ എഴുതി വന്നപ്പൊ അതിങ്ങനെയായി. ഇനിയിങ്ങനെ ഓരോന്നായി നിരത്തിയെഴുതാനൊന്നും എനിക്ക് പറ്റും ന്ന് ഞാൻ വിചാരിച്ചേയില്ല്യ. എല്ലാരോടും അങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞിരുന്നതും.

കാലം അങ്ങനെയാണ്. വേദനിപ്പിച്ചോണ്ടിരിക്കും.
നമ്മൾ അതിൽ നീറി നീറി.....
പ്രതീക്ഷിക്കും ഒരിക്കൽ ഈ മുറിവുണങ്ങുമെന്ന്.
ദിവസങ്ങളും ആഴ്ച കളും മാസങ്ങളും വർഷങ്ങളുമെല്ലാം കഴിയും തോറും നമ്മൾ മനസിലാക്കും പഴകും തോറും മുറിവിനു ആഴവും കൂടുന്നുണ്ടെന്ന്. വേദനിച്ച് വേദനിച്ച് വേദന ലഹരിയായി മാറാൻ തുടങ്ങും അന്നേരം. കരയാനൊ ചിരിക്കനൊ ഒന്നും സാധിക്കാത്ത ആ മരവിപ്പിൽ ജീവിക്കാൻ സുഖമെന്ന് മനസിലാക്കാൻ തുടങ്ങും.

ഉള്ളിലെവിടെയൊ ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന സ്നേഹമെ....നീയെന്റെ മുറിവുകളിൽ തണുപ്പേകുന്ന മരുന്നാകില്ലെ????? ഇരുൾ നിറഞ്ഞ ഈയിടത്തിലൊരു തിരി വെളിച്ചമാവില്ലെ?????? നീയൊന്നു തൊട്ടാലെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചാലെ ഉമ്മ വച്ചാലെ എനിക്കൊന്ന്  പെയ്തു തോരാനാവൂ!!!!!!!

തൃപ്രയാർ ഏകാദശി ആവാറായീന്നു  ഇന്നാണ് ഓർത്തത്. ഏകാശിക്ക് വരണുണ്ടോ ന്ന് രാധ വല്യമ്മ ചോദിച്ചപ്പോ. മഞ്ഞു കാലം ആയപോലെയൊന്നും തോന്നുന്നേയില്ല. കാറ്റും വീശല് കുറവാണ്. ഏകാദശി ആയെന്നു തോന്നുക ഇത് രണ്ടും അറിയാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ്. പാല പൂക്കണ സമയവും ഇതുതന്നെ. അമ്പല മുറ്റത്തെ പാലമരങ്ങൾ പൂത്തോ ആവോ !!!! കോഴിക്കോട്ടേക്ക് പോയിരുന്ന തിങ്കളാഴ്ചകളും മനസ്സിലേക്കോടിയെത്തി.

ഇല കാണാത്ത വിധം പൂത്ത പാലമരങ്ങൾ എന്റെയുള്ളിൽ ഒരുപാട് സ്നേഹത്തെ നിറച്ചിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും നിറവുള്ള കാഴ്ചകളെല്ലാം എനിക്കെന്നും സ്നേഹമാണ്. നിറഞ്ഞു പെയ്യുന്ന മഴ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന പുഴ നിറഞ്ഞ വെയിൽ  അതിൽ നിറയുന്ന തണൽ മരങ്ങൾ അതിലെ നിറവുള്ള നിറമാർന്ന ഇലകൾ ഒരു പരിചയവും ഇല്ലാത്ത ആളുകളുടെ മുഖത്ത് കാണുന്ന നിറഞ്ഞ ചിരി  അങ്ങനെ നിറവുള്ളതെല്ലാം എനിക്ക് സ്നേഹമാണ്.

സ്നേഹം നിറയുമ്പോൾ മനസ്സ്  തീർത്തും ശാന്തമാവും. അല തല്ലി ഒഴുകിയിരുന്ന കടൽ ശാന്തമാവുന്നതു പോലെ....... സമാധാനത്തോടെ ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും ജീവിക്കാനാവുന്നതിനേക്കാൾ വല്ല്യ കാര്യം വേറെന്താണുള്ളത്  അല്ലെ ???
സ്നേഹം എത്ര മൃദുവായ ഒരു വാക്കാണ് ... അത്ര തന്നെ ശക്തമായ ഒരു സത്യവും.
ഞാനെപ്പഴും അങ്ങനെ ആലോചിക്കാറുണ്ട്. സ്നേഹത്തെ കുറിച്ച്.

ഒരേ സമയം സന്തോഷവും സങ്കടവും ചിരിയും കരച്ചിലും
മുറിപ്പെടുത്തലും മുറിവുണക്കലും
അങ്ങനെയൊക്കെയാണ്  സ്നേഹം.
ഓർക്കാൻ ശ്രമിക്കുംതോറും മറന്നു പോകുന്ന
മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുംതോറും ഓർമ്മിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന
ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ നോക്കുമ്പോ വിട്ടുപോവുന്ന
ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ നോക്കുമ്പോ കെട്ടിപ്പിടിക്കുന്ന
സ്നേഹം എന്തൊരു വികൃതിയാണ് !!!!!

ഇനിയൊരിക്കലും ഒരു വാക്കുപോലും എഴുതാനാവില്ലെന്ന് വിചാരിച്ചിടത്ത്  നിന്നും ഇങ്ങനെയെങ്കിലും ഓരോ ബടുക്കൂസ്ത്തരം എഴുതുന്നത്  സമാധാനത്തെ കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമമാണ്. ഡയറി  എഴുതുന്നത് പോലെ ദിവസോം  ഇങ്ങനെ എഴുതാൻ സാധിക്കണേന്നാണ്  ഇപ്പൊ ആഗ്രഹം. രണ്ടാമതൊന്നുകൂടി വായിച്ചുനോക്കാതെ.... മറ്റുള്ളവർ വായിച്ചു കളിയാക്കിയാലോ എന്നൊരു ചിന്തയില്ലാതെ ഇങ്ങനെ തോന്നീതൊക്കെ എഴ്താൻ കഴിയണം.

എങ്കിലും ഇതും വന്നു വായിച്ച് രണ്ടുവരി അഭിപ്രായം പറഞ്ഞിട്ട് പോകുന്നവരോട്  ഒന്നേ പറയാനുള്ളൂ.  ഒരുപാട് സ്നേഹം.


എല്ലാവരോടും സ്നേഹം !!!!!

ഫേസ് ബുക്കിലെ ബാബുക്കെ പോലെ ഹിമാലയത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലുമൊരു മൂലേല് ഒരു കുഞ്ഞു കൂടാരം കെട്ടി താമസിക്കണത് ഒരുകാലത്തെ സ്ഥിരം സ്വപ്‌നായിരുന്നു. ചുറ്റിനും മഞ്ഞു മാത്രമാത്രം കാഴ്ചയാവുന്ന ഒരിടം. അതും നോക്കിയിരുന്ന് പുലരികളിൽ കട്ടൻ കാപ്പി കുടിക്കുന്ന എന്നെ ഞാനെപ്പഴും സങ്കല്പിക്കാറുണ്ട്. യാതൊരു വിധ പേടികളുമില്ലാതെ മറ്റാരുടെയും ശല്യമില്ലാതെ തനിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ഞാൻ.... കൂടാരത്തിന്റെ ഒരു വശം മുഴോനും പൂക്കളും മറുവശം മുഴോനും പഴങ്ങളും പച്ചക്കറികളും..... പൂക്കൾ കൊണ്ട് കൂടാരമലങ്കരിച്ചും പഴങ്ങളും പച്ചക്കറികളും കൊണ്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടതൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി കഴിച്ചും ഞാനിങ്ങനെ ജീവിക്കണത് ആലോചിക്കുമ്പോ എനിക്കെന്നോട്  ഇഷ്ടം തോന്നാറുണ്ട്.

ശരിക്കും വല്ല്യ മോഹാണ് ഹിമാലയം കാണാൻ. Kailash-mansarovar ലോട്ട് പോയി ആരുടേം കണ്ണിൽ പെടാതെ ഒളിച്ചു താമസിച്ച് ശിവനും പാർവതിയും വരണതും നോക്കി ഇരിക്കണം ന്നൊക്കെയുള്ള ബടുക്കൂസ് സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെ ഉള്ള ഒരുവളാന്നു  ഞാനെന്നു പറയുമ്പോ എല്ലാരും എന്നെ കളിയാക്കി കൊല്ലും. പണ്ടൊക്കെ ശിവൻ ആയിരുന്നു എന്റെ ഇഷ്ട ദൈവം. പിന്നെ ഗുരുവായൂരപ്പനായി. പക്ഷെ അമ്മ ഇപ്പൊ പറയണത് എനിക്കശേഷം ഈശ്വര വിചാരം അല്ലെങ്കി ഭക്തി ഇല്ലെന്നാണ്.

മറ്റുള്ളവരെ കാണിച്ചോണ്ടുള്ള ഒരു ഭക്തിയും ഇപ്പോഴെനിക്കില്ല എന്നത്  സത്യാണ്. ദൈവം ആരാണ് എന്താണ് എന്നൊക്കെ ഞാനിപ്പോ മറ്റൊരു തരത്തിലാണ് മനസിലാക്കുന്നത്.


ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിൽ ബാബുക്ക ഇട്ട ഒരു ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പഴാണ് ഈ ഹിമാലയൻ മോഹങ്ങളെ വീണ്ടും ഓർമ്മ വന്നത്. ഈയിടെ കൽപ്പാത്തിയിൽ നിന്നൊരു പെൺകുട്ടി ബൈക്കിൽ നടത്തിയ കാശ്മീർ യാത്രയെ കണ്ടിരുന്നു. അത്തരം വാർത്തകളൊക്കെ കാണുമ്പോ കേൾക്കുമ്പോ ഒക്കെ വലിയ സന്തോഷാണ്. നമ്മുടെ  ആഗ്രഹങ്ങൾ നമ്മളെ പോലെയുള്ള മറ്റൊരുവളുടെ കൂടിയാണെന്ന് അറിയുമ്പോൾ അവൾക്കത് സാധിക്കുമ്പോ അങ്ങനെയൊക്കെയുള്ള കാര്യങ്ങൾ വലിയ സന്തോഷങ്ങളാണ്. സജ്‌ന പ്രവീണ അങ്ങനെ എത്രയെത്ര പെണ്ണുങ്ങളാണ് എന്റെയും സ്വപ്നങ്ങളായതിനെ സഫലമാക്കി ജീവിക്കുന്നത് .......

എല്ലാവരും നന്നായി ജീവിക്കട്ടെ സ്വന്തം സ്വപ്നങ്ങളെ സാധിപ്പിച്ച്..... അതിൽ സന്തോഷിച്ച് .....അതിലൂടെ മറ്റുള്ളവരേം സന്തോഷിപ്പിച്ച്........

എല്ലാവരോടും സ്നേഹം!!!!

അത്രയധികം ശൂന്യമായ മനസ്സോടെ ഇതിനു മുൻപൊരിക്കലും ഞാനീ ബ്ലോഗ് തുറന്നുവെച്ചോണ്ട് ഇരുന്നിട്ടില്ല. എത്രയൊക്കെ സങ്കടത്തിലായിരുന്നാലും ഇവിടം എനിക്ക് സന്തോഷമുള്ളിടം ആയിരുന്നു എന്നും. എത്ര ഇഷ്ടത്തോടെ ഞാൻ ഓടിവന്നിരുന്നു ഇങ്ങോട്ടേക്കെന്ന്  നഷ്ടബോധത്തോടെ ഓർക്കാണ്. എടുത്ത ഫോട്ടോകളിടാനും അതിനെകുറിച്ചെന്തേലും ബടുക്കൂസ്ത്തരം എഴുതാനും ഇഷ്ടമായിരുന്ന  ആ പഴയ കാലങ്ങളെ തിരിച്ചു വിളിക്കാൻ പോലും ഇപ്പോഴെനിക്ക് ആവുന്നില്ലല്ലോ.

ഒരിക്കലെപ്പഴോ ഫേസ് ബുക്കിൽ എന്റെയൊരു ഫോട്ടോയിട്ടപ്പോൾ കീയക്കുട്ടി പറഞ്ഞു എന്റെ മുഖത്തെ പ്രകാശം മുഴോനും പോയീന്ന്. കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോ എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട് അത് സത്യാണെന്ന്. കണ്ണിലെ തെളിച്ചം ഉള്ളിലെ സ്നേഹത്തിന്റെ വെളിച്ചമായിരുന്നു. അതാണ്‌ എന്റെ മുഖത്തിനെന്നും ചന്തം നല്കീരുന്നത്‌. അവൾ പോയപ്പോ എന്റെയുള്ളിലെ സ്നേഹം മുഴോനും കൂടെ കൊണ്ടോയി. എന്നെ ഇരുട്ടിലാക്കി എന്നിലെ എന്നെ ഇല്ലാതാക്കി എന്നൊക്കെ എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്.

സ്നേഹവും നന്മയും ഒക്കെ വാക്കുകളായും  വരികളായും വിരലിൽ നിന്നൂർന്നു വന്നിരുന്ന ആ ദിവസങ്ങൾ തിരിച്ചു കിട്ടില്ലെന്ന്‌ ഞാനെന്നെ തന്നെ പഠിപ്പിച്ചോണ്ടിരുന്നു. ഒപ്പം എന്റെ മുറിവുകളിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും മുറിപ്പെടുത്തി ഞാനെന്നെ ശിക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  അതങ്ങനെയാണ് ചില കാലങ്ങളിൽ വേദനകൾ നമ്മളെ വിടാതെ പിടികൂടും. ചില വേദനകളെ നമ്മളും കെട്ടിപ്പിടിച്ചോണ്ടിരിക്കും.  വേദനകളും ആശ്വാസങ്ങളാണെന്ന്  തോന്നിപ്പോകുന്ന നാളുകൾ.....

ഉമ ഇനിയും എഴുതൂ ഉമേടെ വാക്കുകളിലെ നിഷ്കളങ്കതക്കെന്തൊരു ഭംഗിയാണ് എന്നൊക്കെ പറയണ കേക്കുമ്പോ എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട് അത്  വേറെ ആരേയോ കുറിച്ചാണെന്ന്. പഴയ എഴുത്തുകളെ കാണുമ്പോ അത്രയധികം സ്നേഹമൊക്കെ എന്നിലുണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് അതിശയപ്പെട്ടു പോകാറുണ്ട്. നീലാകാശോം വെളുത്ത മേഘങ്ങളും പിന്നിലെ പാടവും കലപില കൂട്ടണ  കിളികളും മഞ്ഞുമ്മ വക്കണ പുലരികളും ഒക്കെ ഇപ്പഴും എനിക്ക് ചുറ്റിനുമുണ്ടെന്നത് പലപ്പഴും ഞാൻ അറിയണില്ല. കണ്ണുകൾ ണ്ടായിട്ടും കാണാതെ കാതുകൾ  ണ്ടായിട്ടും കേൾക്കാതെ  ചിരിക്കാനറിയാതെ ചിരിച്ചോണ്ടും കരയാനാഗ്രഹിച്ചിട്ടും കരയാനാകാതെയും അങ്ങനെയൊക്കെയുള്ള എന്റെ ദിവസങ്ങൾ.......